ഇലകള്‍ കൊഴിഞ്ഞ വഴി മരങ്ങളില്‍,
ഋതു ഭേദങ്ങള്‍ തൊട്ടു തലോടിയ വഴിത്താരകളില്‍
നിശബ്ധത മൂടി കിടക്കുന്നു..
കാലത്തിന്‍റെ കാലൊച്ചകളില്‍
നിഴലുകളുടെ സ്പര്‍ശനം കൂടാതെ
മനസ്സ്, ഓട്ടക്കാരനെ പോലെ
പാഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു..
വഴിമരങ്ങള്‍ക്ക് കുളിര്‍മയേകിയ കാറ്റിനെ
കൈലൊതുക്കി, തൊട്ടും തലോടിയും മനസ്സ്
മനുഷ്യമനസ്സുകളില്‍ നിനും മാഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോള്‍
ഇനി എത്താതെ പോകുന്ന മരങ്ങളുടെ
കൊമ്പുകളില്‍ കൂടൊരുക്കുവാന്‍ പിന്നെയും തിടുക്കം കൂട്ടുന്നു..
ഇരുള്‍ വീണ മനസ്സിനെ
വെളിച്ചത്തിന്റെ തൂവല്‍ കൊണ്ടു തഴുകുവാന്‍
കാലത്തിന്‍റെ കണ്ണുകളോട് കെഞ്ചുമ്പോള്‍,
ഇരുളിന്റെ മഹാനിദ്രക്കു കീഴ് പെടേണ്ടി വന്ന
ലൌകിക സ്വപ്നങ്ങളെ, ഇരുളായ് മായ്ച്ചു
വഴിമരങ്ങളുടെ ചില്ലകളില്‍ കൊഴിഞ്ഞു വീണ
ഇലകളായ് ഓര്‍മ്മകള്‍ പെയ്തിറങ്ങുന്നു...
പോയ്‌ മറഞ്ഞ വഴികളിലൂടെ ഋതു ഭേദങ്ങള്‍
ഇനിയും യാത്ര തുടരുമ്പോള്‍, മഞ്ഞും വെയിലും കൊണ്ടു
വിറയാര്‍ന്ന കൈകളില്‍ തൊട്ടും തലോടിയും,
മനസ്സിനെ ചിരിപ്പിച്ചും ചിന്തിപ്പിച്ചും
മാഞ്ഞില്ലാതായ മനസ്സിലെ
ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക് നല്‍കിയ ആ
ഇരുളിന്റെ ജീവിത പുസ്തകത്തില്‍
വെളിച്ചത്തിന്റെ തൂവല്‍ സ്പര്‍ശം
നല്‍കുന്നതിനിയെന്താണ്?
ഓര്‍മ്മകളിലൂടെ തലോടലായ് വന്നു
തഴുകിയുറക്കുന്ന മരണത്തിന്റെ പുഞ്ചിരിയോ
അതോ, അര്‍ത്ഥശുന്യമായ ജീവിതത്തില്‍
അവശേഷിക്കുന്ന മൃദു നൊമ്പരങ്ങളുടെ താരാട്ടോ..??
